4 september 2007 moest de mooiste dag van ons leven worden : de uitgerekende datum dat ons eerste kindje zou geboren worden.  In plaats daarvan staan we op hoge kliffen in Noord Frankrijk en laten we langzaam de assen van ons overleden zoontje los in de koele ochtendwind.  Verslagen kijken we naar de zon die opkomt en het wordt stilaan dag. 

Op 26 juli hadden we nog een laatste echo gehad, alles ging goed, ik was toen 34 weken zwanger.  Ik voelde iets minder uitgesproken bewegingen en had dit aangegeven aan de gynaecoloog, maar hij wist ons te zeggen dat het normaal was omdat het kindje gewoon minder ruimte had om te bewegen.  Dat is ook wat ik terugvond in de boeken die ik over zwangerschap had gelezen.  Ik maakte me geen zorgen. 

Op vrijdag 10 augustus hadden we nog een drukke dag op het werk en ook het weekend was druk bezet, een vriendin trouwde 's zaterdags en we hadden op zondag nog afgesproken met iemand om babyspulletjes op te halen.  Op zaterdag kreeg ik harde buiken, maar weet dit aan de drukke dagen.  Ik hield mezelf voor op zondag eens goed uit te rusten.  Ik lag in de zetel en telde nog kleine bewegingen in mijn buik.  We gingen in de namiddag bij de buren langs om de babyspulletjes op te halen en ze af te zetten bij mijn ouders (de verbouwingen in ons huisje waren nog niet helemaal klaar en we konden ze bij ons thuis nog niet kwijt).  Dan reden we terug naar de ouders van Valentijn, waar we sinds kerst het jaar er voor woonden (door diezelfde verbouwingen).  Toen ik terug in de zetel lag, bedacht ik dat het toch wel heel stilletjes in mijn buik was de laatste dagen.  Wat ik voelde, was net of ons kindje met zijn twee voetjes tegelijkertijd tegen de bovenkant van mijn buik drukte met een trage beweging, maar er waren geen uitgesproken stampen zoals ik ze daarvoor dikwijls voelde.  Valentijn zette luide muziek op, maar daar kregen we weinig reactie op.  Ik ging liggen in een warm bad, maar ook daar was er weinig reactie.  Ik begon me toch een beetje zorgen te maken en zei nog letterlijk tegen Valentijn : "Ik wil er niet te freakerig over doen, maar zou graag even langsgaan in het ziekenhuis voor een controle.  Al is het maar om straks goed te kunnen slapen..."

De rit naar het ziekenhuis was gespannen en stil.  Aangekomen op de spoedafdeling, schreef ik me in en moesten we wachten in een kamer.  Daar overviel me ineens een vlaag van ongerustheid.  Ik begon te huilen en wist me geen houding aan te nemen.  Er kwam iemand vragen wat de klachten juist waren en we werden begeleid naar de afdeling verloskunde.  Daar aangekomen voelde ik me gerustgesteld.  Ze zouden me snel zeggen dat alles in orde was en dat we terug naar huis mochten.  Valentijn en ik waren tijdens het onderzoek nog grapjes aan het maken dat onze zoon nu nog niet mocht geboren worden, onze tegels waren nog niet gelegd!  De verpleegster lachtte niet mee, maar haar bedrukte gezicht kon ik me pas later herinneren.  Ze bewoog lange tijd met een stethoscoop over mijn buik en zei enkel : "Ik ben zijn poep aan het zoeken."  Ze ging de kamer uit en even later kwam er een dokter met een Nederlands accent, diezelfde verpleegster en een stagiaire denk ik terug binnen.  De dokter stelde zich heel officieel voor, vond ik al raar, maar besteedde er geen aandacht aan.  Ze koppelden de monitor aan en maakten een echografie.  Het duurde wat lang en net op het moment dat ik wilde vragen of er toch niets mis was, keken de dokter en de verpleegster elkaar een ogenblik aan.  De dokter zei :"Ik heb heel slecht nieuws, het hartje klopt niet meer."

"Hoe kan dat nu??  Dat kan toch niet??  Dat kan toch niet!!  Dat kan toch niet!  Dat kan toch niet...

Ik keek naar Valentijn en die blik in zijn ogen zal ik nooit vergeten.  Ik zette me recht om hem stevig vast te kunnen nemen en we hebben daar lange tijd zo gestaan.  Ik voelde de warme hand van de dokter op mijn enkel en ze zei : "Ik laat jullie even alleen".  Ik herinner me nog dat ik die aanraking niet kon verdragen en haar hand van mijn been wilde schudden, maar had er de kracht niet voor.  Van de tijd dat we alleen in de kamer zaten, kan ik me eigenlijk niet veel meer herinneren.  Ik was als verdoofd.  Later kwamen diezelfde dokter, verpleegster en stagiaire terug binnen met de gynaecoloog ter vervanging van de mijne (die op vakantie was).  Ze sloten de monitor weer aan en wilde alles nog eens bekijken.  Ik heb niets gehoord van de gesprekken die toen werden gevoerd.  Ik concentreerde me op het beeld dat ik zag, want ik dacht dat dat het laatste zou zijn wat ik van onze zoon zou zien.  Ik probeerde elke lijn en vorm in mijn geheugen te prenten en hoopte dat ze de monitor nog even zouden aan laten.

We werden meegenomen naar een andere verdieping om "alles nog eens op een groot scherm te kunnen bekijken".  Ik voelde me kwaad, als het hartje niet meer klopte op een klein scherm, dan zal het ook niet meer kloppen op een groot scherm, dacht ik nog.  Maar verdoofd liepen we achter de dokters aan.  Lift in, lift uit, gang door.  Ik was al lang blij dat het zondagavond was en dat er geen bezoekers meer rondliepen in het ziekenhuis.  Starende blikken zou ik nu zeker niet kunnen verdragen.  We komen in de kamer waar de gynaecoloog zijn patiënten ontvangt met inderdaad een groot scherm aan de muur.  Terug gel op mijn buik, terug die echo.  En ik terug geconcentreerd kijken naar de lijnen en vormen van ons kindje. 

Na dit onderzoek moesten er heel wat praktische dingen geregeld worden.  Wilden we terug naar huis om een beetje te bekomen?  Wilden we wachten met de bevalling tot onze gynaecoloog terug uit vakantie was (die woensdag er na)?  Nee, tuurlijk niet, we wilden meteen in het ziekenhuis blijven en ja, ons zoontje wilden we nu laten geboren worden.  Er werd gezegd dat er in deze omstandigheden meteen van bij het begin epidurale verdoving werd gegeven.  Wacht eens even, moet ik op een natuurlijke manier bevallen???  Het was allemaal nog niet erg genoeg dat ik er ook dat nog eens moest bijnemen?  De gynaecoloog zei me dat het de beste oplossing was, ook naar eventuele volgende zwangerschappen toe.  Een keizersnede is altijd met enig risico, een natuurlijke bevalling zou het beste zijn.  Ok dan, heb blijkbaar geen andere keuze, maar dan zonder epidurale!!  Ik had altijd gezegd dat ik het eerst zonder verdoving wilde proberen en dan wel zou zien of ik nog een ruggeprik wilde of niet.  De dokters en verpleegsters vonden het geen goed idee, maar ik was vastbesloten!  Als ik dan toch een gewone bevalling moest hebben, dan maar op de manier hoe ik het voor ogen had gehad!

Terug aangekomen in de kamer waar we het slechte nieuws te horen kregen, kreeg ik een "ziekenhuispyjama", eigenlijk een grote vod die achteraan met koordjes wordt vastgemaakt.  Zo ironisch, thuis stond mijn ingepakte koffer klaar...  We werden een tijd alleen gelaten en Valentijn heeft toen onze ouders gebeld.  Zijn ouders arriveerden wat later, maar ik wilde niemand zien en Valentijn ging naar hen toe in de gang.  Een tijd laten arriveerden ook mijn ouders, ik veranderde van gedachten en ze werden binnen gelaten in de kamer.  Er werd weinig gezegd en er stroomden vele tranen.  

Na enige tijd werd ik naar de verloskamer gereden.  Er werd een ballonnetje ingebracht om de weeën op te wekken en dat deed verdomd veel pijn!  Konden ze niet wat voorzichtiger zijn??  Ik vroeg hoe lang het nu nog zou duren en daar kon eigenlijk niemand een antwoord op geven.  Ik werd terug naar de kamer gereden en niet lang daarna werden mijn vliezen gebroken.  Het vruchtwater was groenbruinig, meconiaal noemen ze dat.  Ik kreeg het ineens heel koud, ik had hier in het verleden al eens over gelezen en tijdens de zwangerschap had ik zelfs gedroomd dat het vruchtwater groenbruinig zou zijn!  Maar de gedachten sijpelden weg, ik had gewoon te weinig energie om er nog aan te denken.  Niet lang daarna begonnen de weeën, heviger en sneller na elkaar dan ik verwacht had.  Ik heb 5 of 6 weeën doorstaan en heb dan aan Valentijn gevraagd om de anesthesist er bij te halen.  Dit zou ik tot de volgende ochtend niet volhouden!  De dokter had me "gewaarschuwd" dat er nog een half uur kon overgaan tot het moment ik de ruggeprik effectief zou krijgen, als ik besloot om het eerst zonder te proberen.  Maar ik denk dat de anesthesist achter de deur klaar stond, want 1 wee verder zat ik al op de rand van het bed met een ontblote rug.  Ze zullen voorspeld hebben dat ik het toch niet zou aan kunnen...

We hadden ook een bed voor Valentijn gevraagd en daar lagen we dan, in twee ziekenhuisbedden tegen mekaar geschoven.  We hebben wat gepraat, veel gehuild.  We waren die nacht nooit lang alleen, er kwam regelmatig iemand binnen om het infuus na te kijken, de bedpan onder me te schuiven, te voelen hoeveel opening ik al had.  Er was echter één nachtverpleegster waar ik een hele goeie herinnering aan heb.  Het was dezelfde die ons bij aankomst had opgevangen en het eerste onderzoek had gedaan.  Ze vroeg regelmatig hoe het met ons was, ze antwoordde sereen op onze vele vragen, of ze nog iets kon doen.  Ze zat zichtbaar in met ons en dat maakte het contact ook heel menselijk.  Ze zei dat het op dat moment moeilijk uit te maken was hoelang onze kleine Rikke al levensloos in mijn buik zat.  Ze vertelde dat het kon dat hij er een beetje vreemd zou uitzien door al een tijdje in het vruchtwater te zitten en dat sommige mensen er van schrikken vlak na de geboorte.  Ze stelde daarom voor om hem meteen na de bevalling weg te halen, hem te wassen en dan foto's te maken.  We konden dan zelf beslissen of we in eerste instantie de foto's wilden zien en hem eventueel daarna ook wilden vasthouden.  Mijn hart maakte een sprongetje!  We konden onze Rikke vasthouden!  Ik zei tegen mezelf dat ik dan maar moest proberen wat te slapen zodat ik de volgende dag sterk genoeg zou zijn om onze zoon te zien en hem te knuffelen!  

Toen de zon opkwam had ik voldoende opening om het infuus stop te zetten zodat ik de persweeën zou voelen.  Niet lang daarna sloegen de weeën in alle hevigheid toe.  Ik hield me krampachtig vast aan het koude metaal van het bed en vergat alles wat ik op de zwangerschapscursus geleerd had.  Mensen liepen aan en af in de kamer en ik had geen flauw idee wat ze allemaal kwamen doen.  Op een bepaald moment buigt een nieuwe verpleegster zich over mij en zegt : "Ik weet dat het nu niet echt een goeie moment is, maar ik kom de nachtverpleegster vervangen.  Zij gaat nu naar huis."  De nachtverpleegster knikte nog even bemoedigend vanuit de deuropening en ik wilde eigenlijk niet dat ze zou weggaan, maar wist nog "bedankt voor alles" uit te brengen.  Later kregen we van haar nog een kaartje in de bus, wat we heel ontroerend vonden.

De eerste persweeën kreeg ik op de kamer en daarna werd ik naar de verloskamer gereden.  De bevalling werd gedaan door diezelfde Nederlandse dokter en de vervangingsgynaecoloog van de avond ervoor.  Ik heb daar nog een aantal keren moeten persen en om 8.10u werd onze kleine schat geboren.  Hij werd meteen weggedragen en ik wendde mijn hoofd af.  Ik zag dat Valentijn wel keek en zei hem nog dat hij dat niet moest doen, hij zou er misschien spijt van krijgen.  Maar diegene die er spijt van kreeg, was ik.  Ik kon van mezelf niet verdragen dat ik mijn hoofd afwendde van onze kleine schat waar ik zo lang naar had uitgekeken.  Maar ik deed het gewoon omdat ik schrik had van wat ik ging te zien krijgen.  Ik wist niet wat ik moest verwachten.  Valentijn bleef bij mij en we kregen nog de placenta en de navelstreng te zien.  Bij een eerste controle konden de dokters ook niet meteen afwijkingen vinden en ik vond het interessant om te zien waarin ons kindje zo lang verbleven had.  Ik werd genaaid en terug naar de kamer gereden.

We moesten niet lang wachten op een envelopje met foto's en een mooie afdruk van zijn voetje.  Voorzichtig deden we het envelopje open en de tranen rolden over onze wangen, dit is nu onze zoon!  Een golf van warmte, blijdschap en trots kwam over me heen.  Wat was ik fier op hem!  De verpleegster vroeg aarzelend of we hem wilden zien, Valentijn en ik wisselden een blik.  Natuurlijk willen we hem zien!  De verpleegster bracht onze Rikke.  Hij had een gestreept pakje aan en was gewikkeld in een patchwork doek.  Ze vroeg of ik hem wilde vasthouden en ik kon bijna niet wachten.  Ze gaf hem aan mij en ik snoof zijn geur op.  Valentijn moest me helpen hem te draaien want ik kon zijn gezichtje niet goed zien.  We vonden hem prachtig!  Met zijn 36,5 weken was hij al 50 cm en woog hij 3,120 kg.  We bekeken hem aandachtig maar durfden toch zijn body niet losmaken om hem helemaal te bewonderen.  Er waren stukjes vel die door het lange verblijf in het vruchtwater waren losgekomen aan zijn ogen, gezicht en handje en ik had een beetje schrik voor de rest.  Ik wilde me een mooi beeld van hem herinneren.  Maar daar heb ik achteraf wel spijt van gehad, dat ik hem toch niet helemaal heb gezien.  Valentijn aarzelde eerst om hem vast te houden, hij durfde niet goed.  Toen hij onze Rikke éénmaal in zijn armen had, stopten zijn tranen niet meer.  Valentijn was zo lief en voorzichtig met zijn zoon en tegelijkertijd zoooo verdrietig.  Dat beeld staat voorgoed in mijn geheugen gegrift, mijn 2 allerliefste schatten!

Diezelfde dag werd ik naar een kamer in de uithoek van de materniteit gereden, zo ver mogelijk van alle gelukkige gezinnetjes.  We belden onze zussen en kregen nog eens bezoek van onze ouders.  We vonden het een vreemde gedachte om onze Rikke bij ons op de kamer te hebben, maar we mochten de verpleegsters zo veel als we wilden opbellen om hem tot bij ons te brengen.  Onze beide ouders, de zus van Valentijn en de peter van onze Rikke hebben hem gezien.  Ik kon niet verdragen dat ze hem aanraakten, laat staan hem in de armen namen, dus konden ze alleen maar toekijken.  Mijn zus kon het niet aan en heeft enkel de fotootjes gezien.  Ik heb verschillende keren willen vragen aan iemand om een fototoestel te brengen zodat we nog meerdere foto’s van hem konden maken, maar vond dat maar raar klinken dan.  Daar heb ik nu toch veel spijt van.  Ik had liever nog wat meer fotootjes gehad, vooral als hij in onze armen lag.  Maar ik ben wel heel dankbaar voor de voetafdruk en de 3 foto’s van de verpleegster.  Dat is de enige tastbare herinnering die we hebben.

Die maandag, dinsdag en woensdagvoormiddag dat ik op de materniteit verbleef, hebben we veel en lang nagedacht over een afscheidsviering.  We wilden er iets moois van maken.  Het oorspronkelijke geboortekaartje dat ik voor hem had ontworpen, konden we in deze omstandigheden niet gebruiken, dus er moest een nieuw gemaakt worden.  Van het voetafdrukje wilden we een rouwkaartje maken en we wilden hem ook heel graag een brief schrijven.  Achteraf gezien heeft deze heel intensieve week ons wel goed gedaan.  We waren dag en nacht bezig met de voorbereidingen voor zijn viering en het voelde goed aan.  Het was tenslotte het laatste wat we voor hem konden doen.  We kregen bezoek van een vriend die begrafenisondernemer is en we besloten om onze Rikke te cremeren.  Alhoewel het hoogzomer was, kon ik de gedachte van een kistje in de koude grond niet verdragen.  We zouden de assen mee naar huis nemen en dan later beslissen wat we ermee zouden doen.  

Ondertussen werd onze Rikke naar het mortuarium gebracht.  We hadden gekozen om een autopsie te laten uitvoeren, desondanks de gynaecoloog (die ondertussen uit vakantie was) ons had laten weten dat de kans heel klein was dat ze iets gingen vinden.  Het mortuarium lag aan de overkant van de straat en we konden het gebouw zien vanuit onze kamer.  Valentijn staarde uit het raam naar buiten en wist te zeggen dat er enorm veel vogels waren vanaf het moment onze Rikke werd overgebracht.  Toen wisten we dat die er voor hem waren, zij zouden hem meenemen op zijn laatste reis.  Ik vond dat zo’n mooie gedachte dat het mij enorm geholpen heeft in die dagen.   

Die woensdag, moederdag nota bene, hebben we het ziekenhuis verlaten zonder onze lieve schat.  In de voormiddag konden we nog een laatste keer afscheid nemen.  We reden terug naar het huis van de ouders van Valentijn en hebben daar nog liedjes en teksten uitgezocht voor de viering.  We gingen bloemen kiezen en een mooi kistje en urne.  Op vrijdag werd hij overgebracht naar het crematorium van Wilrijk voor de crematie.  We kregen allebei een witte roos en mochten nog even bij zijn kistje zitten.  Het was een kleine witte kist met gouden afwerking.  We hebben hem nog lieve dingen toegefluisterd en hem gezegd dat hij braaf moest zijn.  En dan konden we hem alleen nog maar uitwuiven.

De viering was een dag later.  We hadden familie, vrienden en collega’s uitgenodigd en de meesten zagen we toen pas voor de eerste keer terug.  We kregen bloemen, knuffels en ook een windmolentje.  Zou de schenker geweten hebben dat we onze Rikke gingen uitstrooien?  Het was een mooie viering en het was voor ons belangrijk om dit samen met anderen te delen.  In de volgende weken kregen we heel wat sms’jes, kaartjes en mailtjes, maar we konden ze gewoon niet lezen.  Het was allemaal te veel.  Toen we rond zijn uitgerekende geboortedatum, 3 weken later, in een huisje aan zee verbleven, hebben we alle lieve brieven, teksten en kaartjes gelezen.  Het doet toch enorm veel deugd om te weten dat er zo veel mensen met je meeleven en aan je denken. 

Op zijn uitgerekende geboortedag, 4 september, zijn we vanuit het huisje aan zee naar Noord Frankrijk gereden.  We zochten een plek op hoge kliffen omdat we wisten dat er vele vogels zouden zijn.  In het midden van de nacht zijn we opgestaan zodat we tegen zonsopgang een mooie plek hadden gevonden.  We stopten bij Cap Blanc Nez en toen we de auto uitstapten, hoorden we de meeuwen al krijsen.  Hoe dichter we tegen de kliffen kwamen, hoe meer we er hoorden en hoe harder ze krijsten.  We wisten gewoon dat dit de plek was waar we hem gingen loslaten.  Mee met de vogels op avontuur, mee met de wind.