Vanuit de grote ruimte is een kind

op stap gegaan

en klopte aan, hier niet ver vandaan.

Het nestelde zich

in een roes van de sterren en planeten

stil tussen ons beiden in.

Zo innig nabij

zo levend verbonden

voor de wereld nog geen naam

maar wij die je voelden

intiem vertrouwd met je waren

echt naar je uitkeken

kenden en noemden je bij naam.

Slechts even was je hier

heb je heel ons bestaan

ja diep geraakt

zo diep

dat we het nog niet kunnen overzien

laat staan begrijpen

maar eerder verdoofd aftasten

wie je bent.

Onze zoon! Onze kleinzoon! … Rikke!

En ondertussen…

mekaar vasthouden

om staande te blijven

en kracht te putten

uit wat bij momenten

ondraaglijk lijkt,

op zoek naar een antwoord

eerlijk en oprecht

niet van buiten opgelegd

maar van binnenuit verstaan – echt

Vlieg, vlieg mijn kind

mee met de wind

vrij als de vogels

je eigen weg….

(Tjeu Leenders)